Skip links
A message from Declan and Nick on World Theatre Day
March 2020Today is World Theatre Day.
Happy theatre day fellow theatre workers!
Many of us feel suspended in a long dropped cue. Like a pause when you fear your partner thinks it’s *you* who has forgotten the line.
It is a strange strange time but particularly for those of us who love the theatre.
Why do we love the theatre? Personally it seems important that we have no answer.
Sure, I’ve often felt forced to explain why theatre is important. But really why it matters to me I can never explain or justify.
I speak as an addict of TV drama and could probably now do a Master’s in Swedish criminal law procedure.
But that is not the same as watching a live performance. For in a live performance the audience is part of the act of art.
After this dread period, live audiences will stream back and we will make theatre with even more gusto. Because? Because we miss so badly our collective spaces, particularly theatres, where we can hear people say things we wouldn’t say, feel things we may not feel, do things we certainly would hope never to do, and yet feel connected in our differences, in both the logic and mystery of experience.
And we will put up with a lot of inconveniences, dreadful traffic, ticket prices – just for the sheer pleasure of hearing another person breathe, the timbre of a living human’s voice, feeling another’s joy or pain, not the duty but the pleasure of empathy.
We now have Russian and Italian actors missing the shows they should be touring. This morning, an Italian actor messaged me and asked if we had been dreaming vividly. Well, yes we both have!
I wonder if it’s true for you too?
Theatre cannot die…..
Declan and Nick
Read the message in…
Tänään on Maailman teatteripäivä.
Hyvää teatterin päivää hyvät kollegat! Monesta meistä tuntuu kuin olisimme jääneet odottamaan liian kauan viipyvää iskua, aivan kuin taukoa, kun pelkäät että vastanäyttelijäsi luulee SINUN unohtaneen vuorosanasi.
Tämä on kummallista, erittäin kummallista aikaa erityisesti meille jotka rakastamme teatteria.
Miksi rakastamme teatteria? Minusta näyttää että on tärkeää että tähän EI löydy vastausta.
Toki, minusta on usein tuntunut kuin minut olisi pakotettu selittämään miksi teatteri on tärkeää. Mutta todellisuudessa en pysty koskaan selittämään miksi.
Olen itse TV draaman addikti ja voisin todennäköisesti väitellä itseni Ruotsin rikoslain tohtoriksi.
Mutta se ei ole sama kuin katsoisi live – esitystä. Nimittäin live – esityksessä yleisö on osa taiteen tekemistä.
Tämän kauhean ajanjakson jälkeen, yleisö virtaa takaisin ja teemme teatteria entistä suuremalla rakkaudella. Miksi? Koska meillä on niin ikävä yhteisiä tilojamme, etenkin teattereita, joissa voimme kuulla ihmisten sanovan mitä me emme koskaan sanoisi, tuntea mitä me emme ehkä muuten tuntisi, tehdä asioita, joita varmasti toivoisimme ettemme koskaan tekisi, ja silti tuntea yhteyden erilaisuudessamme kummassakin: logiikassa ja elämyksen mysteerissä.
Ja me kärsimme sen epämukavuuden: kauhean liikenteen, korkeat lippujen hinnat vain puhtaasta nautinnosta siitä, että kuulemme toisen ihmisen hengityksen, elävän ihmisen äänen värinän, tunnemme toisen ilon tai tuskan: ei velvollisuudesta, vaan myötäelämisen ilosta.
Meillä on nyt venäläisiä ja italialaisia näyttelijöitä jotka jäävät pois esityksistä joiden kanssa heidän pitäisi kiertää maailmaa nyt. Tänä aamuna italiainen näyttelijä laittoi minulle Whatssapin ja kysyi jos me molemmat olemme nähneet elävää unta? Kyllä, me molemmat olemme.
Mietin, että onko tämä totta myös sinulle?
Teatteri ei voi kuolla…
Aujourd’hui, c’est la Journée Mondiale du Théâtre.
Joyeuse Journée du Théâtre, collègues travailleurs du théâtre!
Beaucoup d’entre nous se sentent comme dans un long temps suspendu.
Un peu comme quand vous craignez que votre partenaire de scène pense que c’est vous qui avez oublié votre réplique.
Nous traversons des temps étranges. Temps particulièrement étranges pour ceux d’entre nous qui aiment le théâtre.
Pourquoi aimons-nous le théâtre?
Il me semble important de ne pas avoir de réponse à cette question.
Bien sûr, je me suis souvent senti forcé d’expliquer pourquoi le théâtre est important.
Mais je n’ai jamais pu expliquer ou justifier pourquoi cela compte pour moi.
Je suis addict aux séries télévisées et je pourrais probablement passer un master en procédure pénale suédoise.
Mais regarder des séries n’est pas comparable au fait d’assister à une représentation.
Car lors d’une représentation, le public fait partie intégrante de l’acte artisique.
Après cette période d’effroi, le public reviendra au théâtre et nous ferons du théâtre avec encore plus d’enthousiasme. Pourquoi? Parce que.
Nos espaces collectifs nous manquent si cruellement, particulièrement les théâtres, où nous entendons des gens dire des choses que nous ne dirions pas, ressentir des choses que nous ne pouvons pas ressentir, faire des choses que nous espérons n’avoir jamais à faire, et où pourtant nous sommes connectés dans nos différences, dans la logique et le mystère de l’expérience. Et nous endurerons bien des inconvénients tels que les embouteillages ou le prix du ticket pour le pur plaisir d’entendre une autre personne respirer, le plaisir d’entendre une voix humaine vivante, le plaisir de sentir la joie ou la douleur d’un autre, non pas le devoir mais le plaisir d’empathie.
Nos acteurs russes et italiens ne peuvent pour l’instant pas jouer les spectacles prévus de leurs tournées.
Ce matin, un acteur italien m’a demandé via Whatsapp si Nick, mon compagnon, et moi rêvions beaucoup. Hé bien, oui, c’est le cas!
Je me demande si cela est vrai pour vous aussi?
Le théâtre ne peut pas mourir…
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου.
Ευχές σε όλους τους επαγγελματίες του θεάτρου.
Πολλοί από μας νιώθουμε λες και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα λάθος cue. Όπως μια παύση όπου φοβάσαι ότι ο παρτενέρ σου νομίζει ότι είσαι *εσύ* που ξέχασες την ατάκα.
Είναι μια πολύ παράξενη στιγμή, ιδιαίτερα για όσους – όπως εμάς – αγαπούν το θέατρο.
Γιατί αγαπούμε το θέατρο; Για ‘μένα είναι σημαντικό το ότι δεν έχουμε απάντηση.
Σίγουρα, πολλές φορές πιέστηκα να εξηγήσω γιατί είναι σημαντικό το θέατρο. Κι όμως γιατί το θέατρο μετρά για εμένα είναι κάτι που αδυνατώ να εξηγήσω ή να δικαιολογήσω.
Μιλώ σαν ένας άνθρωπος που είναι εθισμένος σε δραματικές τηλεοπτικές σειρές και μάλλον θα μπορούσα να κάνω μεταπτυχιακό στον Σουηδικό Ποινικό Κώδικα μετά από τόσες που παρακολούθησα!
Κι όμως αυτό δεν είναι όπως το να παρακολουθείς μια ζωντανή παράσταση. Γιατί σε μια ζωντανή παράσταση το κοινό αποτελεί μέρος της πράξης παραγωγής τέχνης.
Μετά από αυτή την τρομακτική περίοδο, το κοινό θα επιστρέψει στις αίθουσες και θα κάνουμε θέατρο με ακόμα περισσότερη όρεξη. Γιατί; Γιατί μας λείπουν τόσο πολύ οι κοινοί μας χώροι, ιδιαίτερα τα θέατρα, όπου μπορούμε να ακούσουμε ανθρώπους να λεν πράγματα που δεν θα λέγαμε ποτέ, να αισθάνονται πράγματα που εμείς μπορεί να μην αισθανόμαστε, να κάνουν πράγματα που ούτε κατά διάνοια θα ευχόμασταν να κάνουμε, κι όμως να επικοινωνούμε μέσω των διαφορών μας, μέσω της λογικής αλλά και του μυστηρίου της εμπειρίας.
Και θα ανεχτούμε πολλές αναποδιές και ενοχλήσεις, απίστευτη κίνηση, τιμές εισιτηρίων – απλά και μόνο για την απλή απόλαυση του να ακούμε ένα άλλο άτομο να αναπνέει, για το ηχόχρωμα της φωνής ενός ανθρώπινου όντoς, για να νιώσουμε την χαρά ή τον πόνο κάποιου άλλου, όχι το χρέος αλλά την απόλαυση της ενσυναίσθησης.
Αυτή τη στιγμή έχουμε Ρώσους και Ιταλούς ηθοποιούς στους θιάσους μας που υπό κανονικές συνθήκες θα επρεπε να ήταν σε περιοδεία. Σήμερα το πρωί, ένας Ιταλός ηθοποιός μου έστειλε μήνυμα και με ρώτησε αν ονειρευτήκαμε. Η απάντηση είναι ναι, και για τους δυό μας.
Διερωτώμαι αν ισχύει και για σένα το ίδιο.
Γιατί το θέατρο δεν μπορεί να πεθάνει…πριν ειδωθεί το τελευταίο όνειρο.
Oggi è la Giornata Mondiale del Teatro.
Auguri a tutti, colleghi professionisti del teatro!
Molti di noi si sentono sospesi, come ad aspettare un segnale che non arriva. Come quando avete paura che il vostro compagno di scena pensi siate voi ad esservi dimenticati la battuta.
È un momento molto strano, ma lo è ancora di più per chi, come noi, ama il teatro.
Perché amiamo il teatro? Personalmente, credo sia importante non avere una risposta.
Certo, a volte mi sono sentito costretto a spiegare perché il teatro fosse importante. Ma, in fondo, il perché sia così importante per me non riesco mai a spiegarlo o a giustificarlo del tutto.
Chi vi parla è un maniaco di serie tv, e credo che con le conoscenze che ho acquisito potrei tenere un master in procedura penale svedese.
Ma tutto questo, per quanto bellissimo, non è la stessa cosa che uno spettacolo dal vivo. Perché in uno spettacolo dal vivo il pubblico è parte dell’atto artistico.
Dopo questo terribile periodo, il pubblico dei teatri tornerà ad affollare le sale e noi faremo teatro con ancora più gusto. Perché? Perché a mancarci cosi tanto sono i nostri spazi collettivi, in particolare i teatri, luoghi in cui possiamo sentir dire alle persone sul palco quello che noi non diremmo, provare sentimenti che noi non proveremmo, fare cose che noi certamente speriamo di non fare mai, eppure sentirci connessi in queste differenze, in ciò che rappresenta allo stesso tempo la logica e il mistero dell’esperienza.
E affronteremo un sacco di inconvenienti: il traffico, il prezzo dei biglietti, eccetera. Solo per il piacere di sentire un’altra persona respirare, il timbro di una voce umana in carne e ossa, per sentire la gioia o il dolore di qualcun altro, non il dovere ma il piacere dell’empatia.
Agli attori russi e gli attori italiani dei nostri spettacoli in questo momento mancano gli spettacoli che avrebbero dovuto mettere in scena in tournée. Questa mattina uno degli attori italiani mi ha scritto su Whatsapp e mi ha chiesto se eravamo stati noi, a sognare vividamente tutto questo teatro che ora non si vede. Beh, sì, siamo stati noi! Io e lui, e tutti noi!
È la stessa cosa anche per voi?
Il teatro non può morire…
Declan e Nick
Hoy es el día mundial del teatro.
Feliz día mundial del teatro compañeros teatreros.
Muchos de nosotros nos sentimos como congelados en un largo intervalo en medio de un diálogo. Como en una pausa en la que temes que tu compañero piensa que eres tú el que ha olvidado el texto. Es un tiempo extraño, muy extraño, sobre todo para aquellos que amamos el teatro. ¿Por qué amamos el teatro? Personalmente me parece importante que no tengamos una respuesta. Claro que en ocasiones he tenido que explicar por qué es importante el teatro. Pero por qué es importante para mí es algo que no puedo explicar ni justificar.
Me confieso adicto a las series de tv y probablemente podría gustarme hacer un máster en derecho criminal sueco. Pero eso no es lo mismo que ver una actuación en vivo, porque en una actuación en vivo el público es parte del acto artístico. Después de este periodo pavoroso el público volverá a llenar las salas y haremos teatro con más ganas aun. ¿Por qué? Porque echamos tanto de menos nuestros espacios colectivos, en especial los teatros, donde podemos escuchar a gente diciendo cosas que nosotros no diríamos, sentir cosas que no sentiríamos, hacer cosas que seguramente no querríamos hacer jamás, y aun así, nos sentimos conectados en nuestras diferencias, así en la lógica como en el misterio de la experiencia. Y aguantaremos un montón de incomodidades como el tráfico imposible o los precios de las entradas solo por el inefable placer de escuchar a otra persona respirar, el timbre de una voz humana y viva sintiendo el dolor o la alegría ajena; no el deber, sino el placer de la empatía.
Ahora hay actores rusos e italianos perdiéndose el tour que debían estar haciendo. Esta mañana un actor italiano me whatsapeo y me preguntó si estábamos soñando despiertos. Creo que sí, los dos lo hemos hecho. Me pregunto si tú también.
El teatro no puede morir.
Declan Donnellan and Nick Ormerod
Astăzi este ziua mondiala a Teatrului.
La mulți ani de ziua Teatrului, dragi colegi!
Mulți dintre noi ne simțim suspendați într-o replica demult pierduta. Ca într-o pauza în care ți-e frica pentru ca partenerul tău crede ca tu ai uitat cum trebuie sa răspunzi.
Cu toții trăim timpuri stranii, dar mai ales noi, iubitorii de teatru.
De ce iubim teatrul? Personal, mi se pare important ca nu avem niciun răspuns la aceasta întrebare.
Cu siguranța, de multe ori am fost forțat sa explic de ce teatrul este atât de important. Dar realitatea este ca nu pot sa explic sau sa justific de ce teatrul contează pentru mine.
Eu vorbesc din postura unui adept al dramei tv și tot eu aș putea, probabil, sa fac un masterat în procedurile suedeze de drept penal.
Dar aceste lucruri nu se compara cu urmarirea unui spectacol în direct. Fiindca într-un spectacol live, publicul este parte din actul artistic.
După aceasta perioada ingrozitoare, spectacolele în direct vor reveni și noi vom face teatru cu mai mult entuziasm.
Pentru ca ne e atât de dor de spatiile noastre colective, în special de teatre, unde putem auzi oameni spunând lucruri pe care noi nu le-am spune, unde putem trai emoții pe care în mod normal nu le-am trai, unde putem face lucruri pe care nici nu speram ca le putem face, și totuși să ne simțim conectați prin diferențele dintre noi, în logica și misterul experienței.Si vom accepta multe inconveniente, trafic teribil, prețul biletelor, doar pentru simpla plăcere de a auzi o alta persoana respirand, timbrul vocilor umane, simtind bucuria sau durerea altcuiva; nu datoria, ci satisfactia empatiei.
Acum actori ruși și italieni nu pot participa la spectacolele pe care ar fi trebuit sa le aibă în timpul turneului.In aceasta dimineața un actor italian m-a contactat pe Whatsapp și m-a întrebat dacă am avut un vis viu.Ei bine, amândoi am avut!
Ma întreb dacă asta e valabil și pentru voi, de asemenea?
Teatrul este nemuritor…
Сегодня международный день театра!
Дорогие коллеги, с праздником!
Сейчас многим из нас кажется, что они застряли в чудовищной паузе, оказались в той самой ужасной ситуации, когда на сцене звенящая тишина, потому что партнер забыл реплику, но ему кажется, что забыли ее именно вы. Сейчас наступили очень странные времена для всех, и особенно для тех, кто любит театр.
Почему мы любим театр? Лично для меня кажется важным не знать ответ на этот вопрос.
Меня часто просили рассказать о важности театра. Почему он важен лично для меня я никогда не смогу ни осознать, ни объяснить. Я говорю как фанат телесериалов и сейчас, кажется, мог бы защитить диссертацию на тему процессуальных норм шведского права. И все же смотреть сериал и спектакль – это совсем разные вещи. Потому что только в театре зритель является сотворцом, становится частью живого спектакля.
Когда этот ужасный период закончится и зрители вернуться в театр, мы будет работать с еще большим азартом. Почему? Потому что мы скучаем по коллективному пространству, особенно по театрам. Только там мы можем услышать как персонажи говорят то, что мы никогда бы не произнесли в реальной жизни, чувствуют то, что, возможно, никогда не испытывали мы и совершают поступки, которые, надеюсь, мы никогда не будем совершать. И все-таки мы чувствуем с ними связь. Несмотря на наши различия, мы понимаем их логику и проникаем в тайну их переживаний. Мы готовы смириться с кучей неудобств: с пробками, с ценами на билеты. Все ради того, чтобы услышать, как дышит другой человек, услышать тембр человеческого голоса, почувствовать боль или радость персонажа. Ощущать эмпатию для нас не обязанность, а чистое удовольствие.
В данный момент наши русские и итальянские артисты лишены возможности играть спектакли и гастролировать. Утром мы получили сообщение от нашего итальянского артиста. Он спрашивал, о том, стали ли мы больше мечтать. Да! Мы оба мечтаем и мечты наши очень реалистичны. А вы? Театр никогда не умрет…